Leven met Vitesse

Zondag zat en stond ik in hetzelfde stadion, Gelredome in Arnhem, als Rick, Edo, Kristel, Arno, Willem, Willem en Thea. Fotograaf Milan Schellingerhout portretteerde ze in hun ontroerende normaliteit. Vitesse is verweven met hun leven. Ik stel me zo voor dat ze er na de voorlopig laatste wedstrijd ooit tegen Ajax net zo doorheen zaten als ik.
Niet eerder wist de club mij zo te raken. Spelers, trainer en supporters bleven na het laatste fluitsignaal met elkaar over. Het clublied bleef maar door de speakers komen en werd steeds harder meegezongen. Ik stond hand en hand met Lucie van Roosmalen (8) en keek met tranen in de ogen naar de Theo Bostribune waar ze allemaal in de clubkleuren geel en zwart waren. Als het een afscheid was dan was het waardig, als het ons nog gegund is om te blijven bestaan dan is de massaal opflakkerende clubliefde een betonnen bodem om een huis op te bouwen.
Ik ben supporter van Vitesse, maar heb nooit last van een groeps- gevoel gehad. Als ik er buiten Arnhem wel eens een tegen het lijf liep, was dat zelden een meevaller. Toen het Gelredome net geopend was, waren er vrienden die vonden dat de Zuidtribune – nu Theo Bostribune – deed denken aan ‘The Kop’, de beroemde staantribune van Liverpool FC. Dat gevoel is er de laatste jaren wel vanaf geschrobd. Als ik al trots was op onze supporters, was het omdat de sfeeracties juist niet indrukwekkend waren. Er zat heus wel eens een spandoek tussen en de vele geel-zwarte vlaggen waren best een mooi gezicht, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat het de tegen- stander vanwege de entourage dun door de broek liep. Ik hechtte juist aan de lege plekken in dat grote stadion. Er hing tenminste geen kunstmatig gecreëerde sfeer. Als de vlam dan een keer in de pan sloeg, was dat oprecht.
Vitesse voelde als een grote, niet te verwijderen vetbult op het voorhoofd waar je iedere keer als je in de spiegel keek mee werd geconfronteerd. Dit seizoen veranderde de kikker in een prins. Of om in sprookjessferen te blijven: Assepoester bleek het mooiste meisje op het bal. Het ging in Arnhem opeens niet meer om de prestaties, maar om het voortbestaan. Opeens wisten ze in Arnhem en omstreken hoeveel ze eigenlijk van Vitesse houden. Op een dag word je wakker en blijk je opeens supporter van de mooiste club van Nederland te zijn. Net als Rick, Edo, Kristel, Arno, Willem en Willem en Thea. En Milan Schellingerhout.

Marcel van Roosmalen

Thea en Willem van Setten